Het verhaal van Anne #1 | Lichtpuntjes in een donker leven

Let op: dit verhaal gaat over zelfdoding

Duisternis, depressie en een laag zelfbeeld. Hoewel de buitenkant vaak anders doet vermoeden, zijn deze negatieve gevoelens voor veel jongeren realiteit. Onderzoeken die sinds de coronajaren zijn uitgevoerd*, geven aan dat het welzijn van jongeren blijft dalen. Onze jongerenwerkers maken zich grote zorgen over de druk die jongeren vandaag de dag ervaren in de maatschappij, en de negatieve gevolgen die dat heeft voor hun zelfbeeld en toekomst.

Een van de jongeren die hiermee te kampen heeft is de 17-jarige Anne uit Emmeloord. Zij was pas 13 jaar toen ze voor het eerst gedachten had over het beëindigen van haar leven. Wij spraken haar op een moment dat ze gelukkig een stuk beter in haar vel zat dan de voorgaande jaren. Hoe dat komt? Ze werd door iemand getipt over Youth for Christ jongerencentum Heelal in Emmeloord, raakte in gesprek met de jongerenwerkers en leerde dat Jezus van haar houdt zoals ze is. Voor haar was dat het begin van herstel.

Moeilijke weg
Het verhaal van Anne is bijzonder en niet alledaags. Toch is hoe Anne zich nog steeds vaak voelt een voorbeeld van de mentale toestand waarin veel jongeren zitten. Het is voor Anne moeilijk om hardop uit te spreken hoe donker het vaak bij haar van binnen is, maar toch deelt ze haar verhaal met anderen. “Ik vind het belangrijk om aan mensen te laten zien Wie God is en wat Hij kan doen in iemands leven, zoals Hij dat aan mij heeft laten zien”, zegt ze.

In dit verhaal vertelt Anne over de moeilijke weg die zij heeft afgelegd en het licht dat sinds kort voor haar aan het einde van de tunnel te zien is.

Niet normaal

“Toen ik op de basisschool zat, zat ik niet lekker in mijn vel. Ik belandde daardoor in een depressie en werd suïcidaal toen ik een jaar of 13 was. Ik heb dat in die periode nooit aan iemand verteld, omdat ik dacht dat dat niet kon, dat het niet normaal was. Ik dacht bovendien dat veel mensen me niet zouden geloven. Daardoor heb ik die gedachten altijd heel erg voor mezelf gehouden, tot er een moment kwam dat ik het echt niet meer aankon. Een docent op school kwam er achter dat ik rondliep met gevaarlijke gedachten, die ik echt door wilde zetten. Zij is naar mijn ouders gestapt, waardoor ik het zelf ook met mijn ouders kon bespreken. Samen hebben we hulp gezocht, maar ik kwam op een wachtlijst van acht maanden terecht.

Al die tijd veranderde de situatie niet. Op den duur heb ik gezegd dat het van mij niet meer hoefde. Ik flapte dat er zomaar uit, zonder dat ik het wilde. Mijn ouders zijn toen direct naar de huisarts gegaan en die heeft de crisisdienst ingeschakeld. Er volgden verschillende opnamen in psychiatrische instellingen, met hele intensieve behandelingen van soms wel drie volle dagen per week. Dat hielp wel een beetje, maar mijn gedachten over het beëindigen van mijn leven bleven. Ik zag het leven echt niet meer zitten. In de afgelopen jaren heb ik verschillende ‘pogingen’ gedaan.”

Echt interesse

“Ik was altijd heel erg op mezelf, had geen sociaal leven. Toen een van mijn behandelaren zei dat ik een sociaal leven op moest bouwen, wist ik niet hoe ik dat aan moest pakken. Ik had helemaal geen interesse in leeftijdsgenoten en dacht bij mezelf: laat maar. Op dat moment stuurde een van mijn behandelaren mij een linkje van jongerencentrum Heelal van Youth for Christ, wat me op het idee bracht om hier voor de middelbare school mijn maatschappelijke stage te doen. Ik ging op gesprek, moest allerlei formulieren inleveren, maar vond het heel spannend om daadwerkelijk aan de slag te gaan. Ik was zo bezig met alle behandelingen, dat mijn eigen leven helemaal niet belangrijk was.

Het liefst wilde ik wegvluchten van Heelal, maar iets in me zei dat het de moeite waard was om door te zetten. Ik merkte dat de sfeer hier heel goed was. De gesprekken waren heel open, de jongerenwerkers toonden echt interesse in me. En het rare was, dat ik met geen mogelijkheid kon liegen over wat me bezighield. Dat was heel confronterend, maar het was ook helemaal nieuw voor me dat ik zo open en warm werd benaderd. Dat eerste diepe gesprek met de jongerenwerker, in een van de zwaarste periodes van mijn depressie, heeft geholpen om mijn hart ook open te stellen voor de andere jongerenwerkers van Heelal. Met ups en downs werd ik op den duur minder suïcidaal.”

Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 0800-0113.

*onder andere het Nederlands Jeugdinstituut, GGD GHOR (2022) en RIVM en CBS (2023)

De goede weg is ingezet, maar Anne is er nog lang niet. In deel 2 van haar verhaal lees je hoe God het hart van Anne opende en hoe dat haar leven veranderde.

Lees verder