Juist nu wil ik jongeren zo graag een veilige plek bieden

“Juist nu wil ik jongeren zo graag een veilige plek bieden” 

De aanhoudende lockdown is een zware kluif voor jongeren. Deze week gaan de basisscholen gelukkig weer open, maar jongeren vanaf het voortgezet onderwijs zitten in ieder geval tot begin maart nog thuis. Jongerenwerker Sefanja Brons in Alkmaar maakt zich zorgen. Ze neemt ons mee in haar dagelijkse praktijk.

Alkmaarse jongerenwerker Sefanja werkt ongeveer 24/7 in coronatijd. “Mijn telefoon staat altijd aan. En elke avond word ik wel gebeld door jongeren die hun verhaal kwijt willen”, vertelt ze. “Ze voelen zich alleen, zijn angstig. Anderen zijn boos of gefrustreerd. Ze weten niet wat ze met zichzelf aan moeten, kunnen het woord corona niet meer horen. De rek is er gewoon uit. Gister nog had ik een meisje aan de lijn dat zei dat ze het niet meer ‘trekt’. ‘Ik ben 18 maar heb geen opleiding, kan niet naar school. Mijn bijbaantje is weggevallen. Wat moet ik doen? Ik heb het gevoel dat het niet goed komt met mijn leven.’ Iemand anders barstte in tranen uit. ‘Er is hier alleen maar ruzie thuis.’”

Moeilijke thuissituaties
Ruzie en een gespannen sfeer in de thuissituatie; het speelt bij veel jongeren in de wijk De Mare waar Sefanja werkt. Het zorgt voor een hoop stress en verdriet. Ook voelen steeds meer jongeren zich eenzaam en geïsoleerd. “Veel van mijn jongeren komen uit grote gezinnen. Ze geven aan dat hun ouders weinig tijd voor hen hebben. Sommige kinderen mogen niet naar buiten, uit angst voor corona. Zij zitten de hele dag boven, alleen op hun kamer. Anderen zwerven juist veel op straat rond, waar ze uit pure verveling gaan experimenteren met drank en drugs. Het gebruik van lachgas is de laatste maanden enorm toegenomen. Daar ben ik erg van geschrokken. De drempel is in deze tijd nog lager dan anders.”

Helpt u mee?
Door uw steun kunnen wij jongeren een veilige plek bieden. Niet voor een dag, maar voor langere tijd zodat zij stabiliteit in hun leven vinden. Wilt u ons werk financieel ondersteunen met een (maandelijkse) gift?

Schoolachterstand

Intussen loopt bij veel jongeren de schoolachterstand op. “Jongeren op het praktijkonderwijs mogen tenminste nog één of twee uur per dag naar school. Maar zelfs zij geven aan dat die tijd te kort is om echt gefocust te zijn en de lesstof bij te benen. Andere kinderen, vooral de wat jongere, vertellen dat ouders hen thuis niet goed kunnen helpen. Ze hebben te weinig tijd of snappen de stof zelf niet goed.” Volgens Sefanja kunnen jongeren niet wachten om weer naar school te gaan. “Ze zijn bang achterop te raken. Maar daarnaast missen ze ook de veilige plek die school biedt, en natuurlijk het sociale contact met vrienden. Ik ben blij dat de basisscholen in elk geval weer open zijn en kan alleen maar hopen dat de middelbare scholen begin maart zullen volgen.”

Waardevolle gesprekken

Sefanja biedt een luisterend oor, is er voor de jongeren. Maar dat kan niet op de manier die ze zou willen. “Juist nu wil ik jongeren zo graag een veilige plek bieden. Samen dat huiswerk maken, leuke dingen doen. Maar in plaats daarvan moet ik jongeren uitsluiten, hen vertellen dat ze niet kunnen komen. Dat doet me veel pijn!” Op vrijdag en zaterdag opent het jongerencentrum in De Mare toch twee uurtjes haar deuren, van half zes tot half acht. In kleine groepjes en op inschrijving komen de jongeren bij elkaar. “In een kringgesprek praat ik met de jongens en meiden over deze tijd. Over de pijn, het verdriet en de eenzaamheid. Het levert hele waardevolle gesprekken op! Ik vind het fantastisch om te zien hoeveel begrip er onderling is voor elkaar. Dat is dan weer mooi van deze tijd: de jongeren zijn elkaar echt tot steun.”

Grote ongeziene groep

Zelf komt Sefanja meer over ‘haar’ jongeren te weten dan ooit tevoren. “Ze zijn heel open en vertellen me eerlijk hoe het gaat. Het is fijn om bevestigd te zien dat ze me echt weten te vinden als dat nodig is.” Meer zorgen maakt de jongerenwerker zich om Alkmaarse jongeren die ze niet in beeld heeft. “De jongeren die ik ken, daar kan ik ervoor zijn. Maar ik weet dat er een grote groep is die niet gezien wordt. Jongeren die zich vreselijk eenzaam of depressief voelen en daar alleen doorheen gaan. Dat maakt me verdrietig. De komende tijd wil ik bij scholen langsgaan om leraren op het hart te drukken jongeren vooral naar Youth for Christ door te verwijzen als er vermoedens zijn van eenzaamheid. Ze hebben iemand nodig die naar hen omziet.”